تاریخ نشر:30.06.2009

حسام الدين حسام

سريزه

چونغره وير بي، خپکی شي درته
بياکه په ځان کې، زلزلې راولې
مولۍ به ګونګه ، زمانې وي درته
که بيا په تل کې اورلمبې راولې

په موږ کې دا رواج دي،چې خپلې وياړلې او وتلې څيرې په مړينه ښه ولمانځو. خو په ژونديې کله کله د کرکې او سپېره عقل په باټو او ګاټو ولو.

خو زما له آنده دا به د ننګ خبرې وي،چې موږ دغه د شعر او ادب ځلانده ستوري او د چنډن بوټي تر مخه له دې چې رژيدو ته ولاړ شي، په ژوند ولمانځو. څومره  ښه به وي چې دا ډيوې مخکې  له دې چې له سترګو پناه شې، د خپلوپتنګانومينه تر پخوا په ځان احساس کړي.

له بله پلوه دا به هم انصاف او تميز نه وي، چې خپل نوميالي او وياړلي شخصيتونه چې ټول عمر يې  د انسان او انسانيت او هغوي ته د نيکمرغۍ او سوکالۍ  په لار کې تيرکړي وي او نن د طبعيت تر ډمبار لاندې پراته دي، نور يې هم د خپلو سليقوي ذوقونو په لوټو وويلو.

ګوره مه وهه هغه مخ په څپېړه
چې خوږيږي پرې سل مخونه

خوږو  وطنوالو او د شعر مينه والو:

غواړم نن د شعر او ادب د بوي وتلي او سپيڅلې څيرې لايق صاحب او دده د نه ستومانه کيدونکو او نه هيريدونکو هلو ځلو او ارزښتونو په هکله ، خپل د پښتونولۍ، ريښتينولۍ  او انډيوالۍ پور پخپل  شعر کې چې بڼه يې اوومه ده، او د پاخه زړه يوه نمونه ده، ادا کړم. ددې ستر شاعر د شعر او ادب  ځلانده او نه ستړي کيدونکي انساني ارزښتونه به زموږ او د تاريخ په سينه کې د تل لپاره خوندي پاتې وي.

په درنښت
حسام الدين حسام

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

هلند
د غبرګولي ۴مه  ۱۳۸۸ کال
(۲۵/۵/۲۰۰۹)